Ο Giuseppe Garibaldi εθνικός ήρωας της Ιταλίας και δημιουργός του σύγχρονου Ιταλικού κράτους, είχε πει:
“Tα μακαρόνια θα ενώσουν την Ιταλία”
Πλέον στον 21 αιώνα τα λόγια του βγαίνουν προφητικά όχι μόνο για την Ιταλία αλλά και για ολόκληρο τον κόσμο μια που τα ζυμαρικά είναι η διατροφική συνήθεια που ενώνει όλους τους ανθρώπους.

Από που όμως ξεκίνησε η ιστορία των ζυμαρικών δεν το ξέρει κανείς, πολλές χώρες διεκδικούν την καταγωγή τους. Κάποτε πιστεύαμε ότι ο Μάρκο Πόλο έφερε τα πρώτα ζυμαρικά από την Κίνα, στη συνέχεια ερευνητές ανακάλυψαν ότι ένα δημοφιλές φαγητό στις ρωμαϊκές λεγεώνες ήταν τα λαζάνια ή τουλάχιστον μία πρώιμη μορφή τους. Άλλοι λένε ότι κατάγονται από την Ελλάδα, επίσης υπάρχουν αναφορές σε Μεσαιωνικά κείμενα για ένα είδος ζυμαρικού το “rhista” που ήταν πολύ διαδεδομένο στον Αραβικό κόσμο. Επίσης στην Κίνα έχουν βρεθεί υπολείμματα τροφών με κινόα που χρονολογούνται 4000 χρόνια πριν. Πολλοί είναι αυτοί που διεκδικούν την πατρότητα και εν συνεπεία  λίγη από τη δόξα της πιο διάσημης τροφής στον πλανήτη αλλά κανείς δεν μπορεί να την αποδείξει!
Προσωπικά πιστεύω ότι αλεύρι και νερό είχαν όλοι οι πολιτισμοί, σε κάποια στιγμή της ιστορίας τους κάποιος θα σκέφτηκε να κόψει και να βράση το ζυμάρι!

Ένα κομβικό σημείο στην ιστορία των ζυμαρικών είναι η εισβολή των Αράβων στη Σικελία γύρω στον 8ο αιώνα, οι Άραβες  έφεραν στην Ιταλία το αλεύρι σκληρού σίτου και έτσι ξεκίνησε  η ιστορία της Ιταλικής κουζίνας.

Ο βασικός λόγος που τα ζυμαρικά είχαν μεγάλη απήχηση είναι ότι αποξηραμένα μπορούν να διατηρηθούν για σχετικά μεγάλο χρονικό διάστημα. Κάτι που τα καθιστούσε εύκολα στη μεταφορά τους και στην αποθήκευση μέχρι την επόμενη παραγωγή δημητριακών . Υπάρχουν στα ναυτικά αρχεία της Γένοβας αναφορές για φορτία με ζυμαρικά που χρονολογούνται από το 13ο αιώνα. Η ευκολία στη μεταφορά σε συνδυασμό με τη σιτάρκεια  συνέβαλαν τα μέγιστα στο να εξαπλωθούν και να αγαπηθούν τα ζυμαρικά σε ολόκληρη τη Μεσόγειο και εν συνεχεία σε όλο τον κόσμο.
Όταν οι Ισπανοί έφεραν τις ντομάτες από την Νότια Αμερική τα ζυμαρικά βρήκαν το τέλειο ταίρι τους. Η πρώτη συνταγή ζυμαρικών με ντομάτα εμφανίστηκε στις αρχές του 19ου αιώνα. Επίσης η σάλτσα ντομάτας ήταν ο λόγος που οι Ευρωπαίοι σταμάτησαν να τρώνε τα ζυμαρικά με τα χέρια…!
Ενώ καμία χώρα δεν μπορεί να επικαλεστεί την καταγωγή τους, τη δόξα για τη διάδοση τους στο σύγχρονο κόσμο την καρπώνεται δικαιωματικά η Ιταλία.Η πρώτη συνταγή ζυμαρικών βρίσκεται σε βιβλίο ενός Ιταλού μάγειρα του 15ου αιώνα. Οι Ιταλοί δημιούργησαν ένα τεράστιο φάσμα διαφορετικών σχημάτων κατάλληλο το καθένα για διαφορετικές σάλτσες, ανήγαγαν το μαγείρεμα των ζυμαρικών σε ιεροτελεστία και εκμεταλλεύτηκαν τη μοναδικότητα της κουζίνας τους με αποτέλεσμα σήμερα τα προϊόντα τους να πωλούνται σε καταστήματα τροφίμων σε όλο τον κόσμο και σε κάθε γειτονιά να υπάρχει τουλάχιστον ένα Ιταλικό εστιατόριο.

Στην Ασία είναι πολύ διαδεδομένα τα ζυμαρικά από αλεύρι ρυζιού που υπάρχει σε αφθονία. Εδώ και εκατοντάδες χρόνια έχουν θρέψει εκατομμύρια ανθρώπων στην πολυπληθή Κίνα και στην υπόλοιπη Ασία.

Η προέλευση όμως της λέξης  “μακαρόνια” είναι Ελληνική και προέρχεται από τη λέξη “Μακάρια”. Τα”μακάρια” ήταν τρόφιμα που συμβόλιζαν την αναγέννηση και παρασκευάζονταν από σιτάρι. Στην αρχαία Ελλάδα υπήρχε και ένα άλλο τρόφιμο από ζυμάρι το “λάγανον” που στη συνέχεια μετονομάστηκε σε “laganum” και σήμερα λέγεται λαζάνι!

Ινδιάνοι, Αφρικανοί, Άραβες, Πορτογάλοι

Αυτός είναι ο λόγος της ποικιλομορφίας της  Βραζιλιάνικης κουζίνας  ,  στη Βραζιλία συναντάμε συνταγές με ρίζες από το Λίβανο, την Ιταλία, την Κίνα και από πολλές άλλες χώρες ακόμα και από την Ελλάδα.

Κάθε φυλή με την κουλτούρα της και της δικές της διατροφικές συνήθειες.
Τα μπαχαρικά από τους Πορτογάλους, ο κόλιανδρος από τους Άραβες, οι Ινδιάνοι με τα ντόπια προϊόντα [κακάο, καυτερες πιπεριές, γλυκοπατάτες κ.α.] και φυσικά οι Αφρικανοί που διαμόρφωσαν την τελική μορφή της Βραζιλιάνικης κουζίνας, ένα από τα προϊόντα που έφεραν στη Βραζιλιάνικη κουζίνα ήταν το λάδι του κοκκοφοίνικα που με το άρωμα του δίνει χαρακτηριστική γεύση στα φαγητά.

Ανάλογα με την περιοχή αλλάζουν και οι διατροφικές συνήθειες, σε άλλα μέρη επικρατούν οι επιρροές των Ινδιάνων σε άλλες των Αφρικανών ή των Ευρωπαίων.
Υπάρχει ένα φαγητό όμως που είναι πολύ αγαπημένο από όλους, η feijoada (φεζοάδα).
Δημιουργήθηκε από τους σκλάβους που μαγείρευαν ότι αποφάγια τους έδιναν οι λευκοί με φασόλια που είχαν άφθονα.

Και φυσικά δεν πρέπει να ξεχνάμε το εθνικό ποτό των Βραζιλιάνων την cashaca (κασάσα) που γίνεται από ζαχαροκάλαμο, και το εθνικό κοκτέιλ τους την caipirinha (καϊπιρίνια) που γίνεται με cashaca, λάϊμ και ζάχαρη.

Προϊόντα της Βραζιλίας

cassava

açaí

cupuaçu

papaya

guava

hog plum

Όδηγός χορτοφαγικών εστιατορίων στη Βραζιλία

Οι περισσότεροι από εμάς ίσως να μην πάμε ποτέ στη Βραζιλία, αυτή είναι όμως η μαγεία της μαγειρικής, να σε ταξιδεύει γευστικά σε όλα τα μέρη του κόσμου!

“Κακάο, βανίλια και μέλι, αυτό το ποτό ήταν το αγαπημένο του  βασιλιά των Αζτέκων Μοντεζούμα, ήταν όμως και το πρώτο μεξικάνικο παρασκεύασμα που έτυχε παγκόσμιας αποδοχής.”

Οι Ισπανοί εντυπωσιάστηκαν από τη διαφορετική φιλοσοφία αλλά και από την ποικιλία της κουζίνας των Αζτέκων, και μετέφεραν στην Ευρώπη τις διατροφικές συνήθειες αλλά και τα μοναδικά σε γεύση φρούτα και λαχανικά του Μεξικό.

Οι Ισπανοί με τη σειρά τους έφεραν στο Μεξικό της δικές τους διατροφικές συνήθειες και τα δικά τους ζώα (άλογα, χοίρους, πρόβατα, κατσίκες και κοτόπουλα) και τρόφιμα (ελαιόλαδο, μπαχαρικά, μυρωδικά, ζάχαρη αλλά και διάφορα  φρούτα και λαχανικά).

Αυτή η μίξη των δύο πολιτισμών μας έδωσε την περίφημη “Μεξικάνικη κουζίνα”.

Το 1864 ανέλαβε διοικητής της χώρας ο Αυστριακός αρχιδούκας ferdinard maximilian  ως επικεφαλής του Γαλλικού στρατού, τότε δέχτηκε το Μεξικό την επιρροή της Γαλλικής κουζίνας.

Οι κοινωνικές ανακατατάξεις που έγιναν στο Μεξικό τον 20 αιώνα είχαν ως αποτέλεσμα τον διαχωρισμό του πληθυσμού σε 2 τάξεις,  πλούσιους και φτωχούς.
Η κάθε μία τάξη έχει τις δικές της διατροφικές συνήθειες, οι πλούσιοι τρώνε φαγητά που φέρουν επιρροές από τους διάφορους πολιτισμούς που πέρασαν από το Μεξικό και οι φτωχοί τορτίγιας,καλαμπόκι και όσπρια κυρίως φασόλια, συνδυασμένα με τα εγχώρια υλικά της κάθε περιοχής.
Το φαγητό των φτωχών του Μεξικό είναι η διάσημη Μεξικάνικη κουζίνα
Πρόσφατες έρευνες έχουν δείξει ότι το μεξικάνικο φαγητό ανεβαίνει ολοένα και περισσότερο στις προτιμήσεις των καταναλωτών. Συγκεκριμένα, η μεξικάνικη σάλτσα έχει ξεπεράσει τις πωλήσεις της κέτσαπ στις Η.Π.Α..

Η Μεξικάνικη κουζίνα είναι πολύ θρεπτική, αυτό είναι φυσικό αφού βασίζεται στο καλαμπόκι, τα λαχανικά και τα όσπρια, παράλληλα όμως επειδή είναι επαναλαμβανόμενη θεωρείται από τους Μεξικανούς ιδιαίτερα βαρετή, αυτή η μονοτονία σπάει με τη χρήση του Τσίλι.

Chile (Τσίλι)

Είναι η καυτερή κόκκινη αλλά και πράσινη πιπεριά που στο παρελθόν έχει προκαλέσει πολλές αντιδράσεις, κυρίως από τους πρώτους ιερείς επειδή έχει αφροδισιακές ιδιότητες, γι’αυτό το λόγο  απαγόρευσαν την κατανάλωση της.

Αυτό από αντίδραση είχε ως αποτέλεσμα την αύξηση της ζήτησης και είναι ένας από τους βασικούς λόγους της εξάπλωσης της Μεξικάνικης κουζίνας σε όλο τον κόσμο.

Προϊόντα της Γης του Μεξικό

• Καλαμπόκι
• Πιπεριές: chile (80 διαφορετικά είδη),  jalapeno, poblano,  Serrano, fuajillo, chipotle pasilla κ.α.
• Κακάο
• Βανίλια
• Ντομάτες
•  Γλυκοπατάτες   
• Κρεμμύδι – σκόρδο  
• Κολοκύθες
• Μάνγκο
• Παπάγια
• Αβοκάντο
• Ανανάς
• Nopales,  τα αγκαθωτά  αχλάδια του κάκτου, σοτάρονται και τρώγονται σαν λαχανικό ή ως επιδόρπιο.
•  Flore de calabaza    τα άνθη της κολοκύθας , χρησιμοποιούνται με πολλούς τρόπους και τα βρίσκουμε  σε πολλές μεξικάνικες συνταγές
• Huitlacoche   Μικρό σκούρο μανιτά­ρι, που αναπτύσσε­ται στους μίσχους του καλαμποκιού.
• Romeritos  Πρόκειται για παραδοσια­κό μεξικάνικο βότανο

• Pepitas  (Σπόροι από Κολοκύθα): Χρησιμοποιούνται σε σος

• Τορτίγιας: λεπτές στογγυλές πίτες από καλαμποκάλευρο και χυμό λάϊμ

• Τεκίλα: το εθνικό ποτό του Μεξικό, παράγεται στην ευρύτερη περιοχή της πόλης Tequila από ένα είδος κρίνου.