Όπου κι αν πας το Καλοκαίρι στην Ελλάδα θα βρεις διάφορες ποικιλίες θυμαριού. Αν είμαστε τυχεροί και το πετύχουμε ανθισμένο, μαζεύουμε ανθούς για όλο το χρόνο, προσέχοντας να μην κακοποιούμε το φυτό για να ζήσει και να επαναλάβει την ανθοφορία του.

Δεν υπάρχει καλύτερη μυρωδιά απ’ αυτήν των αποξηραμένων θυμαρίσιων  ανθών, δε συγκρίνεται με τη μυρωδιά του φρέσκου θυμαριού του εμπορίου, που έγινε μόδα και κοντεύουμε να ξεχάσουμε πως μυρίζει πραγματικά. Τα στοιχεία που περιέχει επίσης είναι πολύ περισσότερα , μια και δεν έχει καλλιεργηθεί σε ελεγχόμενα χώματα , με νερό και λιπάσματα. Όταν αναφερόμαστε στις ιδιότητες του θυμαριού, μιλάμε πάντα για αυτό που βρίσκουμε στη φύση. Δεν είναι τυχαία η διαφορά της μυρωδιάς του καλλιεργημένου με το άγριο θυμάρι. Οφείλεται στη ποσότητα αλλά και την ποιότητα των  ελαίων που περιέχει η οποία εξαρτάται από το τρόπο καλλιέργειάς του.

Ο τρόπος που αποξηραίνουμε το θυμάρι είναι πολύ απλός. Αυτό που πρέπει κατ’ αρχάς να φροντίσουμε , είναι να σεβαστούμε το φυτό όταν συλλέγουμε τους ανθούς του. Προσέχουμε να μην το ξεριζώσουμε και ή “τσιμπάμε” με τα δάχτυλα τους ανθούς φροντίζοντας να αφήσουμε αρκετούς στο κάθε φυτό ή κόβουμε μερικά κλαδιά με μαχαίρι ή κλαδευτήρι, χωρίς να το καταστρέψουμε. Είναι σημαντικό να προσέχουμε τα φυτά για να μπορούν να συνεχίζουν τη ζωή τους και να παρέχουν στα έντομα και εμάς τις “υπηρεσίες” τους.

• Αφού συλλέξουμε τους ανθούς ή τα κλαδιά, τα αφήνουμε μέσα σε μεγάλο ταψί , σε σκοτεινό και ευάερο σημείο να ξεραθούν τελείως, περίπου για 4-5 ημέρες.
• ‘Οταν δούμε ότι τρίβονται εύκολα στο χέρι μας, μεταφέρουμε μικρές ποσότητες σε σουρωτήρι και το τρίβουμε με τα δάχτυλα μέσα σ’ αυτό. Φροντίζουμε εξ αρχής να βάλουμε ένα ταψί κάτω από το σουρωτήρι, ώστε να πέφτουν εκεί τα τρίμματα από το θυμάρι.
• Με λίγη υπομονή, τρίβουμε με τη παλάμη στον πάτο του σουρωτηριού, τα πιο χονδρά κομμάτια, μέχρι να μη μείνει σχεδόν τίποτα, παρά μόνο μικρά ξυλαράκια από τα κλαδιά. Επαναλαμβάνουμε μέχρι να τελειώσει το θυμάρι και το αφήνουμε πάλι για 1-2 μέρες σε σκιερό σημείο μέχρι να στεγνώσει τελείως.
• Αποθηκεύουμε το αποξηραμένο θυμάρι σε γυάλινα βάζα και το έχουμε μέχρι τον επόμενο χρόνο που θα συλλέξουμε τους φρέσκους ανθούς.

Οι διάφορες τάσεις της εποχής, μας οδηγούν πολλές φορές στο να υποβαθμίσουμε γνωστές συνήθειες και παλιές τακτικές. Στην ίδια λογική, έγιναν μόδα τα φρέσκα καλλιεργημένα βότανα και μυρωδικά και κοντεύουμε να ξεχάσουμε τις μυρωδιές και τα οφέλη από τα άγρια και αποξηραμένα.Όσο μακριά κι αν ζούμε από τη φύση, στη πραγματικότητα είναι πάντα δίπλα μας και δε χρειάζεται τίποτε παραπάνω από μικρές βόλτες στην εξοχή για να ανακαλύψουμε τα δώρα της και να έρθουμε πιο κοντά στη δική μας πραγματική φύση.

Δείτε ακόμα:

Θυμάρι. Ένα φάρμακο στην κουζίνα μας.

Νησιώτικα ρεβύθια με θυμάρι.

Α.Χ.

Ο Giuseppe Garibaldi εθνικός ήρωας της Ιταλίας και δημιουργός του σύγχρονου Ιταλικού κράτους, είχε πει:
“Tα μακαρόνια θα ενώσουν την Ιταλία”
Πλέον στον 21 αιώνα τα λόγια του βγαίνουν προφητικά όχι μόνο για την Ιταλία αλλά και για ολόκληρο τον κόσμο μια που τα ζυμαρικά είναι η διατροφική συνήθεια που ενώνει όλους τους ανθρώπους.

Από που όμως ξεκίνησε η ιστορία των ζυμαρικών δεν το ξέρει κανείς, πολλές χώρες διεκδικούν την καταγωγή τους. Κάποτε πιστεύαμε ότι ο Μάρκο Πόλο έφερε τα πρώτα ζυμαρικά από την Κίνα, στη συνέχεια ερευνητές ανακάλυψαν ότι ένα δημοφιλές φαγητό στις ρωμαϊκές λεγεώνες ήταν τα λαζάνια ή τουλάχιστον μία πρώιμη μορφή τους. Άλλοι λένε ότι κατάγονται από την Ελλάδα, επίσης υπάρχουν αναφορές σε Μεσαιωνικά κείμενα για ένα είδος ζυμαρικού το “rhista” που ήταν πολύ διαδεδομένο στον Αραβικό κόσμο. Επίσης στην Κίνα έχουν βρεθεί υπολείμματα τροφών με κινόα που χρονολογούνται 4000 χρόνια πριν. Πολλοί είναι αυτοί που διεκδικούν την πατρότητα και εν συνεπεία  λίγη από τη δόξα της πιο διάσημης τροφής στον πλανήτη αλλά κανείς δεν μπορεί να την αποδείξει!
Προσωπικά πιστεύω ότι αλεύρι και νερό είχαν όλοι οι πολιτισμοί, σε κάποια στιγμή της ιστορίας τους κάποιος θα σκέφτηκε να κόψει και να βράση το ζυμάρι!

Ένα κομβικό σημείο στην ιστορία των ζυμαρικών είναι η εισβολή των Αράβων στη Σικελία γύρω στον 8ο αιώνα, οι Άραβες  έφεραν στην Ιταλία το αλεύρι σκληρού σίτου και έτσι ξεκίνησε  η ιστορία της Ιταλικής κουζίνας.

Ο βασικός λόγος που τα ζυμαρικά είχαν μεγάλη απήχηση είναι ότι αποξηραμένα μπορούν να διατηρηθούν για σχετικά μεγάλο χρονικό διάστημα. Κάτι που τα καθιστούσε εύκολα στη μεταφορά τους και στην αποθήκευση μέχρι την επόμενη παραγωγή δημητριακών . Υπάρχουν στα ναυτικά αρχεία της Γένοβας αναφορές για φορτία με ζυμαρικά που χρονολογούνται από το 13ο αιώνα. Η ευκολία στη μεταφορά σε συνδυασμό με τη σιτάρκεια  συνέβαλαν τα μέγιστα στο να εξαπλωθούν και να αγαπηθούν τα ζυμαρικά σε ολόκληρη τη Μεσόγειο και εν συνεχεία σε όλο τον κόσμο.
Όταν οι Ισπανοί έφεραν τις ντομάτες από την Νότια Αμερική τα ζυμαρικά βρήκαν το τέλειο ταίρι τους. Η πρώτη συνταγή ζυμαρικών με ντομάτα εμφανίστηκε στις αρχές του 19ου αιώνα. Επίσης η σάλτσα ντομάτας ήταν ο λόγος που οι Ευρωπαίοι σταμάτησαν να τρώνε τα ζυμαρικά με τα χέρια…!
Ενώ καμία χώρα δεν μπορεί να επικαλεστεί την καταγωγή τους, τη δόξα για τη διάδοση τους στο σύγχρονο κόσμο την καρπώνεται δικαιωματικά η Ιταλία.Η πρώτη συνταγή ζυμαρικών βρίσκεται σε βιβλίο ενός Ιταλού μάγειρα του 15ου αιώνα. Οι Ιταλοί δημιούργησαν ένα τεράστιο φάσμα διαφορετικών σχημάτων κατάλληλο το καθένα για διαφορετικές σάλτσες, ανήγαγαν το μαγείρεμα των ζυμαρικών σε ιεροτελεστία και εκμεταλλεύτηκαν τη μοναδικότητα της κουζίνας τους με αποτέλεσμα σήμερα τα προϊόντα τους να πωλούνται σε καταστήματα τροφίμων σε όλο τον κόσμο και σε κάθε γειτονιά να υπάρχει τουλάχιστον ένα Ιταλικό εστιατόριο.

Στην Ασία είναι πολύ διαδεδομένα τα ζυμαρικά από αλεύρι ρυζιού που υπάρχει σε αφθονία. Εδώ και εκατοντάδες χρόνια έχουν θρέψει εκατομμύρια ανθρώπων στην πολυπληθή Κίνα και στην υπόλοιπη Ασία.

Η προέλευση όμως της λέξης  “μακαρόνια” είναι Ελληνική και προέρχεται από τη λέξη “Μακάρια”. Τα”μακάρια” ήταν τρόφιμα που συμβόλιζαν την αναγέννηση και παρασκευάζονταν από σιτάρι. Στην αρχαία Ελλάδα υπήρχε και ένα άλλο τρόφιμο από ζυμάρι το “λάγανον” που στη συνέχεια μετονομάστηκε σε “laganum” και σήμερα λέγεται λαζάνι!