Τα πουλιά που απέμειναν στην Αθήνα αλλά και στα μεγάλα αστικά κέντρα είναι κυρίως περιστέρια , δεκαοχτούρες, σπουργίτια λίγες καρακάξες (ή πολλές;) και κάποια χελιδόνια που παίρνουν ακόμα την απόφαση να μας επισκεφθούν.

Η χαρά  που μας δίνουν όταν τα βλέπουμε κοντά μας είναι μεγάλη. Μας φέρνουν ένα βήμα κοντά στη φύση, κοντά στον ουρανό, κοντά στις άπιαστες επιθυμίες μας να κατακτήσουμε την ελευθερία τους. μας θυμίζουν τα ταξείδια μας-αυτά που κάναμε αλλά και αυτά που δεν κάναμε. Μας χαρίζουν στιγμές ηρεμίας, ομορφιάς, στιγμές αρμονίας και χαλάρωσης. Κι αν θέλουμε να εμβαθύνουμε, μας θυμίζουν την τελειότητα στο σύμπαν, τη θέση που έχουμε μέσα σ’ αυτό, το όνειρο της ισότητας, της ισονομίας, της ανεξαρτησίας, της χαράς της ζωής, όπου κανείς δε μετράει ποιός είναι πλούσιος και ποιός φτωχός, ποιός είναι άσχημος και ποιός όμορφος, ποιός είναι νέος και ποιός γέρος.

Μας κάνουν και πάλι παιδιά, τότε που  και για μας αυτά τα πράγματα δεν είχαν ιδιαίτερη σημασία και το μόνο που μας ένοιαζε ήταν να παίξουμε και να χαρούμε τη μέρα. Τότε που οι επεμβατισμοί της κοινωνίας ήταν ακόμα μικροί και μας άφηναν περιθώρια για ζωή και χαρά.

Κάθε απόγευμα έρχονται στο μπαλκόνι μου δύο περιστέρια . Είναι ανείπωτη η χαρά που μου δίνουν αλλά και οι ευκαιρίες να συλλογιστώ πολλά πράγματα. Δεν ζήτησαν ποτέ τίποτα από μένα. Το μόνο που έκανα συχνά, ήταν να τους βάζω ψίχουλα κι έτσι σιγά-σιγά συνήθισαν την παρουσία μου και δεν φοβούνται όταν με βλέπουν, δε φοβούνται ούτε το σκύλο που κάθεται και τα παρακολουθεί να τρώνε. Τις τελευταίες μέρες όμως ερχόντουσαν πιο συχνά και αναρωτιόμουνα το λόγο, μέχρι που κατάλαβα. Τα περιστέρια διψούσαν, ο καύσωνας είχε στεγνώσει τα νερά και δε βρίσκανε για να πιούν. Ήταν η πρώτη φορά που μου ζήτησαν κάτι, λίγο νερό. Κι εγώ, περιορισμένη στα όρια της ανθρώπινης επικοινωνίας, άργησα να καταλάβω.

Μην κάνετε το δικό μου λάθος. Τα ζώα , τα πουλιά κι ότι υπάρχει σ’ αυτόν τον πλανήτη, ότι βλέπουμε και ότι δε βλέπουμε , ότι ξέρουμε αλλά και ότι δεν ξέρουμε, επικοινωνεί με το δικό του τρόπο. Μας χαρίζει, μας ζητάει, συνυπάρχει, σε μια ατέλειωτη αλυσίδα γεγονότων και καταστάσεων στις οποίες καλά θα κάνουμε να αρχίσουμε να συνεισφέρουμε θετικά, με ανοιχτό νου και καρδιά.

Τα ψίχουλα απ’ το ψωμί που θα πετάγαμε, το φαγητό που περίσσεψε και θα καταλήξει στα σκουπίδια, η μπλούζα που δεν κάνει πια στο παιδί μας, τα βιβλία που διαβάσαμε, το χαμόγελο που ξεχάσαμε, το νερό που άργησα να καταλάβω ότι έπρεπε να μοιραστώ,τα όνειρα που είχαμε πιτσιρίκια, “μικρά” πράγματα που ξεχάσαμε τη σπουδαιότητα τους, είναι αυτά που θα μας ξαναδώσουν τη χαρά που ψάχνουμε αλλά θα ανοίξουν και τους αναγκαίους ορίζοντες στα παιδιά μας.

Σαν μια μικρή προσπάθεια, ας μη ξεχνάμε και τα πουλιά, διψάνε και οι πόλεις δεν είναι πια ιδιαίτερα φιλικές σ’αυτά Αντίθετα αυτά συνεχίζουν να μας προσφέρουν ό,τι μας πρόσφεραν πάντα και χωρίς να μας κρατάν “κακία’ για τις συνθήκες που τα έχουμε αναγκάσει να ζουν, συνεχίζουν να μας χαρίζουν στιγμές ομορφιάς και μικρά ταξείδια στο όνειρο.

Α.Χ.